Heb je dat ook al voorgehad? Je zit in een gezelschap en het gesprek gaat plotsklaps over leeftijd. En ook al word je even overgeslagen: ‘men first’ in deze materie, toch weet je dat er eerder een mannelijke galanterie wordt beoefend. Jouw beurt komt eraan.
Inwendig ga je intussen het rijtje af, en al snel besef je ‘shit, ik denk dat ik de oudste ben’. Zie ze daar in al hun jeugdigheid stralen, en ik weet dat ik op de proppen zal moeten komen met mijn getal. Niet flauw doen over leeftijd hé, een getal is een getal.
Ik wil dan al snel iets overdrijven en zeggen van: “zie eens, ik word bijna 60”, in volle verwachting van een eventueel compliment. En naargelang de openheid en uitgelaten sfeer komt dit er dan ook of soms helemaal niet.
Overal de oudste: het overkomt me meer en meer, en zo was het ook tijdens mijn NLP opleiding. Allemaal vlotte 30- en begin 40-ers, en ik geef toe: mijn perceptie was gedurende al die sessies, dat ik tussen leeftijdsgenoten zat.
Confronterend ook dit laatste weekend: een oefening in groepjes van 3, waar de twee anderen je een soort Totem naam zouden geven. Inleidend moest elk van ons zeggen welk beeld hij van de ander had.
Brigitte haar indruk over mij beviel me wel: “je ziet er altijd zo erg verzorgd uit, je denkt echt na over de manier je telkens weer mooi voor de dag komt”.
Check: dat viel wel mee! Dan kwam Stef: ‘je doet me eigenlijk denken aan mijn moeder’, pardon?, wat zegt die nu? Waarop de gentleman in hem zich dadelijk herpakte: ‘ik bedoel daarmee: het verzorgende, altijd denken aan de ander’.
Of straffer nog: ik zie, zittend op een terrasje, een voor ieder anders oog ‘duidelijke’ dertiger. Mijn scannende blik voelt een herkenning, en ik zeg tegen mijn gezelschap: ‘volgens mij heb ik samen met haar in de klas gezeten.’
Het lachsalvo bij mijn gezelschap, dat daarop volgt, heb ik zelfs niet door!
Om maar te zeggen hoe onze eigen perceptie over leeftijd af en toe een beetje kromtrekt.
We voelen ons 30-40, maar we zijn het niet in numbers.
Perceptie versus realiteit, daar gaat het om.
En in sé vind ik het ook niet meer zo belangrijk: ik hou ervan me te omringen met jeugdig gedachtengoed, en tegelijk hou ik ook van de wijsheid van de oudere generatie. De mens bekijken om wie hij is, en niet naargelang hoe lang ze al in deze gekke wereld meedraaien. Een kleine kleuter een zekere wijsheid horen orakelen, hoe fijn is dat niet?
Maar toch: als we mijmeren over ons eigen leeftijdsgetal, dan dringt er ook een soort van ongeloof binnen. Zo oud al, en wat heb ik eigenlijk met al die jaren, al die tijd gedaan?
En waarom gaat het zo snel? En heb ik dan nog wel voldoende tijd over?
Ongetwijfeld, maar het is nu wel een ‘Now or Never’.
Weten dat de klok niet echt dringend tikt, maar wel beseffen dat elke dag van waarde is. Ook dat je jezelf elke dag terug kan her-uitvinden.
Ben jij daar ook mee bezig? Loop je rond met een vaag plan?
Laat het me weten! Ik zie en hoor je graag!