Jezelf vergelijken met anderen: aangezien we sociale wezens zijn, we doen het allemaal. Soms bewust, en soms kruipt al wat je ziet op sociale media ongemerkt onder je huid. Het kan inspirerend werken: je ziet voor jezelf rolmodellen, of het kan ook een zekere onvoldaanheid in jou oproepen.
Het liefst van al willen we de score bij onszelf zo hoog mogelijk stellen.
‘Zie eens waar ik nu al sta, zie eens: ik kan of ik ben dat ook!’.
We volgen trends, dus we horen erbij.
Is het dan nodig om zo veel als mogelijk klakkeloos te volgen? Zijn we pas volledig voldaan als we onszelf spiegelen aan enkele koplopers, die alles piekfijn voor elkaar hebben? Willen we wel passen in een opgelegd of voorgeschreven plaatje?
Liever niet eigenlijk, we willen toch vooral onszelf zijn?
Dit doet me ook denken aan mijn schooltijd: bij de nonnen en in uniform. Allemaal hetzelfde, zo weinig mogelijk verscheidenheid. En toen al waren er een soort van escape-routes, die we met de nodige omzichtigheid bij onszelf toepasten. Een lederen schoenveter werd een armband, een net andere tint van blauw, maar het was toch blauw….tot een gedurfde kousenband onder onze stijve plooien rok.
Wat mij nu dus nog zo bijzonder aantrekt zijn de niet-volgers met een kleine hoek af, een apart accentje hier en daar. Een twist kunnen geven aan jezelf op een ongekunstelde eigen manier.
Niks mis mee om jezelf in vraag te stellen, trends bewust te volgen en zo je evolutie bij sturen, maar best met behoud van je eigenheid. Rondkijken en zien hoe wonderlijk elk van ons evolueert volgens zijn eigen DNA. De verscheidenheid maakt het juist zo boeiend.
Voor mij geen wereld vol copycats, laat ieder maar zijn unieke zelf zijn!
