Als je jezelf slachtoffer vindt van iets, dan is het heel verleidelijk in die rol te blijven steken. We stellen ons ook onmiddellijk de vraag: “waarom?”.
Om iemand anders of onszelf de schuld te kunnen geven.
Wat jou overkomt zijn gebeurtenissen van het leven,
de rol van slachtoffer is optioneel. Zie je het verschil?
Als je de rol van slachtoffer op je neemt, dan wordt dat ook je identiteit. Ga je met wat gebeurde om als ‘iets wat je werd aangedaan’, dan staat het los van wie je bent.
Zo kwam ikzelf ook een paar keer in mijn leven in de verleiding
om een echt slachtoffer te zijn.
Mijn man stierf plots (een hersenbloeding) op jonge leeftijd, ik was pas 37 en bleef met een handelszaak en een zoontje van amper 4 achter.
De onwaarschijnlijke schok van zijn dood werd een paar jaar later aangevuld door het failliet van ‘ons’ bedrijf.
Tegelijk was er in het huis waar ik woonde een gigantische waterlek, de tapijten dreven me tegemoet. Ik was totaal uitgeput, had geen stem meer, behalve die in mijn hoofd: waarom ik? Wat kan er nog meer gebeuren, het is genoeg.
Plots terug alleen, je grote liefde zo bruusk verliezen, maar
ook het neerleggen van de boeken, het gedwongen stopzetten van het bedrijf, speelde mij toen parten. Ook al was het mijn fout niet, maar wel die van een bedrieglijke vennoot, die ik in Patrick’s plaats had aangeworven, toch nam ik het falen volledig op mij.
Hoe werd ik dan toch niet totaal het slachtoffer?
Bij het verlaten van de kliniek kruiste ik een dorpsgenoot,
die van ver al jubelde ‘Yes, ik heb een zoon!’.
Ik kwam dichter bij en kreeg mijn boodschap ‘ik heb mijn man juist verloren’ niet over mijn lippen.
Ik feliciteerde hem en stapte naar mijn wagen. En vanaf dat moment ben ik eigenlijk nooit gestopt met iedereen te feliciteren: ‘Celebrate Life’.
Dat was mijn ‘Ah’ moment.
De dood van Patrick was een gigantisch verdriet, pijn, leegte,
maar ik had dadelijk het besef: het is vooral zo erg voor hem,
hij zal al het moois niet meer kunnen beleven.
Maar ik wel: ik zette mijn pijn en lijden om in een Life Celebration. Ik wou geen slachtoffer zijn, maar wel een boodschapper voor Patrick en voor iedereen:
‘Besef dat je leeft, je hebt er maar één!’.
En bij die faling? Ik wist dat ik het mijn zoontje ook moest vertellen,
met betraande ogen deed ik dat dan ook.
‘ Mama, dat is toch niet zó erg, jij bent toch nog altijd dezelfde?’
Hoor je dat zeggen door een intussen 7 jaar oud kind?
Dat was mijn tweede moment.
Mijn zoon heeft me met die woorden behoed voor de rol van slachtoffer. Inderdaad: ‘IK’ was de faling niet, ikzelf was niet veranderd, en ik zou wel nieuwe kansen en mogelijkheden zien.
Gebeurtenissen die ons leed bezorgen, maken ons in één klap tot het slachtoffer.
Het slachtofferschap is de killer van the mind.
Het laat je hangen in het verleden,
gedachten die zich vasthaken: pijn, verlies, een tekort.
Al wat ik niet heb, kan of doe.
En mag je het leed dan totaal niet toelaten?
Je kan het voelen,maar cultiveer het niet.
Spreek je zelf toe op dat moment, en neem jezelf mee: ‘Dat was toen, en nu is nu’.
Zet het om in iets dat je overkomen is, en waarvan je weet
dat het blijven herhalen of herkauwen van, onmogelijk goed voor jou kan zijn.
Ga niet verder op zoek naar iemand die je zal redden of die je de schuld kan geven. Benut de vrij gekomen energie om te speuren naar ‘wat nu?’.
De slachtofferrol is een goed excuus om niets te doen.
Focus op andere dingen, kijk in je omgeving naar wat goed is,
leer alleen te zijn en van jezelf te houden.
Wees nieuwsgierig, merk dingen op.
Geef jezelf vrijheid en kom uit de gevangenis van het slachtoffer.
Blijf jezelf niet voeden met tekortkomingen.
Je kan alleen maar een keerpunt maken
als je de rol van slachtoffer achter je laat.
De enige die je kan helpen, dat ben jezelf.
Door de ervaring om te zetten in een ‘hoe ga ik verder’, ‘wat zal ik nu gaan doen?’.
Ga op zoek naar keuzes en mogelijkheden.
Blijf niet vastzitten in ‘Waarom ik?’,
overlevers vragen ‘Wat nu?’
Comments